Άφησε με,
να φύγω απόψε
στη θλιμμένη της νύχτας βροχή
άφησε με,
να πάρω μαζί μου
το ακριβό, μα σπασμένο
της αγάπης γυαλί.
Μακρινό
το ταξίδι της αγάπης
ποιός αλήθεια
στο τέρμα του έφτασε
να του πλέξω ακριβό
με κοράλλια βυθού μυστικού
και λουλούδια του Μάη, στεφάνι
εκείνου,
που την πρώτη του Αγάπη
δε ξέχασε.
Ένα αστέρι
είχα κλέψει ένα βράδυ
να στολίσω τα μαλλιά σου με φως
τα φτερά σου ν' ανοίξεις
στης Αγάπης το άπειρο
μα στα χέρια μου έσβησε
πριν χαράξει ο έρωτας
δεν κατάλαβα πως...
Με καράβι μικρό
που παιδί είχα φτιάξει
χάρτινο
την καρδιά μου,
μια νύχτα ασημένια
σου έστειλα
μα τι κρίμα
πριν φτάσει ναυάγησε
στης δικής σου καρδιάς το ξημέρωμα
δε κατάλαβα πως...
... πως αρχίζουμε
όλοι με όνειρα
που έχουν ντύσει
χρυσές ηλιαχτίδες
και πως σβήνουν
κι αφήνουν σημάδια
γιασεμιά
τα λευκά μου παράπονα
σαν μετρά η καρδιά
τ' άδεια βράδια
ξενυχτά η λησμονιά
στις βαθιές
των ματιών μου ρυτίδες.
από καρδιάς
εν' ονόματι της Αγάπης
Χαρούλα Βερίγου
